Sfinks w fotelu po Kurskim

kredytu: zwłaszcza, że tę ostatnią da się negocjować, w odróżnieniu od zasłużonej pogardy ze strony bliźnich. Aż odwołają prezesa dysponenci mediów państwowych, ale wtedy posady po drugiej stronie stać będą przed nim otworem.

Wariant trzeci pozostaje najbardziej atrakcyjny poznawczo. Portal internetowy przeglądanego przez znudzone recepcjonistki w agencjach reklamy i charakteryzatorki w studiach telewizji regionalnych miesięcznika Press charakteryzuje Matyszkowicza jako “hipstera” w dodatku “byłego”. Co to znaczy? To nic nie znaczy. Przecież hipster to współczesny odpowiednik człowieka bez właściwości, o którym pupil innego prezesa TVP, tyle że sprzed lat, Wiesława Walendziaka, Cezary Michalski napisał książkę: mawiano, że jest kultowa, zanim się jeszcze ukazała, chociaż… lektura tej opinii nie potwierdziła.

Skoro więc o nowym prezesie nie da się nic powiedzieć konkretnego, może nie jest to efekt fuszerki marnych żurnalistów z “Pressa”, lecz następstwo faktu, że ten prezes zwyczajnie… nie istnieje. 

Inny prezes TVP Bronisław Wildstein walczył przed laty z “Czterema Pancernymi” i ich psem Szarikiem, próbując wymazać ich z pamięci Polaków, bo scenarzysta serialu Janusz Przymanowski poparł w wyjątkowo obrzydliwej formie stan wojenny w pierwszych dniach po jego wprowadzeniu. Bezskutecznie. Dziś każdy z nas wciąż wie, kto to taki Janek Kos, zna Marusię i Lidkę, nie ma zaś pojęcia, kto zacz Wildstein. Ale nawet tenże prezes-Herostrates nie porwał się na największego bohatera zbiorowej wyobraźni Polaków, kapitana Hansa Klossa.

W ostatnim odcinku serialu “Stawka większa niż życie” Amerykanie w pokonanych już Niemczech bezskutecznie poszukują zbrodniarza wojennego. Wiedzą tylko tyle, że nazwisko gruppenfuehrera SS Wolffa zaczęło się pojawiać w podpisach pod obwieszczeniami o egzekucjach dopiero wówczas, gdy stało się jasne, że wojna jest już przegrana.

Kloss urządza wtedy skonfundowanym Amerykanom wcale nowoczesną prezentację: ustawia w szeregu czterech esesmanów z obozu jenieckiego. Pisze kredą na tablicy ich nazwiska. Po czym gąbką ściera wszystko oprócz pierwszych liter. Układają się one w znany z obwieszczeń o rozstrzelaniach podpis: Wolf.

– Żądamy wydania tych panów. Nie uda im się obciążyć własnymi zbrodniami mitycznego szefa – oznajmia Kloss, po raz pierwszy w serialowej fabule występujący już nie jako oficer abwehry lecz oficjalny przedstawiciel rządu lubelskiego. 

Żeby nie narazić się na zarzut, że porównuję nieporównywalne, zwłaszcza, że nie dalej jak rok temu podległe Mariuszowi Kamińskiemu służby już mi się do mieszkania dobijały – przytoczę analogię z innego czasu i galaktyki, jeśli użyć stylizacji znanej z “Gwiezdnych wojen”, które świadomość pokolenia kształtowały na równi z serialem o Hansie Klossie. W powieści antyputinowskiego pisarza rosyjskiego Wiktora Pielewina “Generation “P” politycy, w tym sam poprzednik Putina Borys Jelcyn (książka powstała za jego prezydentury) okazują się wyłącznie sztuczną animacją wyspecjalizowanej w trickach agencji reklamowej, faktycznie zawiadującej życiem publicznym. Ich naprawdę nie ma. To tylko zombies. A ściślej – “boboki” znane z jednego z mniej rozpoznawalnych utworów Fiodora Dostojewskiego.

Od dawna wydawało się, że rola prezesa telewizji państwowej za rządów PiS przerasta ludzkie możliwości. Nie sprostał jej Kurski. Bo “cienias”, jak by powiedział dawny premier tejże formacji, Kazimierz Marcinkiewicz. Zadaniu podoła wyłącznie cyborg. Nawet na Nowogrodzkiej musieli w końcu to przyznać.