Człowiek, który przełamał monopol
Za czasów, gdy był tam redaktorem naczelnym, “Życie” rywalizowało jak równe z równym z “Gazetą Wyborczą” Adama Michnika o serca i umysły Polaków. Czyniło to zresztą po sportowemu, bo Tomasz Wołek zawsze był zaprzysięgłym kibicem, znawcą szczególnie futbolu południowoamarykańskiego.
Start wydawał się skrajnie trudny, gdy Wołek z grupą podwładnych odszedł z “Życia Warszawy”, którego właściciel nie zamierzał narażać się dłużej postkomunistycznej władzy. Jednak w latach 1996-2001 “Życie” nie tylko wyrobiło sobie markę ale – chociaż pozbawione potencjału, jaki Michnikowi dawała spółka Agora – stało się głównym obok “Gazety Wyborczej” źródłem informacji dla Polaków. Do Wołka lgnęli wtedy dziennikarze odchodzący z przejmowanej przez postkomunistów telewizji publicznej. Skupił też zespół znakomitych autorów zewnętrznych, myślicieli wybitnych jak Marcin Król czy Paweł
Śpiewak. Zaś szczególną renomę zyskali sobie dziennikarze śledczy “Życia”: Jarosław Jakimczyk i Wojciech Czuchnowski, Rafał Kasprów i Bertold Kittel.
Chociaż redakcja formalnie popierała rząd Jerzego Buzka i koalicję AWS-UW, koledzy z “Gazety Wyborczej” otwarcie wtedy zazdrościli nam, dziennikarzom politycznym “Życia”, że możemy bez ograniczeń podawać również niekorzystne dla władzy i formacji rządzącej informacje.
Tomasz Wołek od zawsze współpracował z kręgami opozycji demokratycznej, kolejno z Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Ruchu Młodej Polski oraz Solidarności. Znał niemal wszystkich z polskiego establishmentu, ale do pisania w swojej gazecie zapraszał ludzi młodych i szybko przechodził z nimi na “ty”.
Dystans nie był potrzebny, to jego charyzma wyznaczała oryginalność i wyjątkowość pisma. Przetrwał kolejne pucze i konflikty, wywoływane przez politykierów z legitymacjami dziennikarskimi.
Czym był dla “Życia” – czytelnicy przekonali się, kiedy po przejęciu wydającej gazetę firmy przez spółki, związane z Platformą Obywatelską, nastąpiła wymuszona przez nie zmiana naczelnego. Niefortunny następca Wołka, Paweł Fąfara stał się wyłącznie przedmiotem niewybrednych środowiskowych żartów dotyczących niedostatków bystrości i profesjonalizmu zawodowego. W krótkim czasie czytelnicy odwrócili się od oferowanego im półproduktu. Aż “Życie” przestało się ukazywać, nie pomogła już zmiana Fąfary na neutralnego Dariusza Materka.
Wcześniej przecież w kiosku prosiło się po prostu o “Życie Wołka”. To jedyny taki przypadek w dziejach prasy polskiej, że nazwisko naczelnego stało się prawie częścią tytułu gazety, a przynajmniej oczywistym hasłem wywoławczym.
Wartość dodana czyli bonus demokracji
Wybory z 15 października powinny stanowić powód do dumy dla obywateli i lekcję pokory dla polityków. Ci ostatni wszyscy ogłosili się zwycięzcami. Niech im będzie. Powiedzmy, że przemawiają w imieniu swoich elektoratów, zatem tym razem – akurat – nie kłamią.Czytaj więcej ..
Czekamy na następny
Każdy polski rząd, powołany zgodnie z demokratycznymi zasadami, zasługuje na szacunek. Dotyczy to również nowego gabinetu Mateusza Morawieckiego. Stwierdzenie to nie przesądza jednak o politycznych szansach. Pozostają znikome, że rząd obroni się w sejmowym głosowaniu.Czytaj więcej ..
Fatalny symbol i cierpliwość wyborców
Gdyby wszyscy polscy eurodeputowani zagłosowali solidarnie przeciwko rezolucji Parlamentu Europejskiego popierającej rewizję traktatów unijnych ograniczającą suwerenność państw narodowych, nie zostałaby ona przyjęta. Stało się jednak inaczej.
Czytaj więcej ..
Odnowa czy… odwet od nowa
Donald Tusk zapowiadając powołanie w Sejmie aż trzech komisji śledczych poniekąd ujawnił, że nie wierzy w powstanie własnego rządu i uznaje obecną większość sejmową za wszystko, co może osiągnąć.Czytaj więcej ..
Jedna ojczyzna, jeden patriotyzm
Agnieszkę Kublik z “Wyborczej” razi odmienianie słowa “Polska” we wszystkich przypadkach. Podobnie jak patriotyzm “kiboli”, bo tak pisze lekceważąco o kibicach, nie uzasadniając, dlaczego akurat oni mają być gorszymi obywatelami.Czytaj więcej ..
Łukasz Perzyna
© 2023 Copyright: Grupa Medialna Gruszka
