
Dobry sąsiad, redaktor z Dziennika TV
Zmarł Adam Bronikowski (1936-2023)
Nie kłaniam się każdemu, a już nigdy Milanowi Suboticiowi, który po karierze w starym DTV robił dalszą w zmienionej wraz z ustrojem telewizji, wyrabiając sobie wizerunek profesjonalisty w Wiadomościach (od czego niby, zawsze wtedy pytałem), aż objął funkcję szefa Teleexpressu, gdzie za jego rządów odbyła się osławiona wspólna z gangsterami impreza redakcyjna w szemranym klubie Dekadent. Aż poszedł do prywatnej stacji TVN, co wtedy jeszcze szokowało, bo nie dało się
przewidzieć, że po ćwierćwieczu telewizja ta przebije dawną urbanową w atakach na najwyższy społeczny autorytet Polaków, Jana Pawła II. Na tle curriculum vitae Suboticia droga życiowa Adama Bronikowskiego przypominać może opowiastkę dydaktyczną. Znał swój czas i swoją miarę. Po zmianie ustrojowej nie pchał się już do pierwszego szeregu. Jednak przedstawianie go w licznych pośmiertnych tekstach medialnych głównie jako dziennikarza ekonomicznego a nawet znawcy Azji (kontynentu, nie bohatera “Pana Wołodyjowskiego” Henryka Sienkiewicza) mija się z celem godziwego pożegnania, bo nie da się pominąć najważniejszej części jego biografii, której sam nigdy się przecież nie wyparł ani nie wyrzekł. Jak uczyniła to choćby Aleksandra Jakubowska brylująca teraz w środkach musowego przykazu sprzyjających obecnie rządzącym. W trakcie nieudanej poselskiej kariery głosowała za aborcją na życzenie, a później wykpiwała uczestniczki “protestu czarnych parasolek” przeciwko zaostrzeniu prawa w tej materii. Adam Bronikowski zaoszczędził wnikliwym nawet obserwatorom jego kariery podobnie dokuczliwych wolt.
Za jego czasów dziennikarstwo pozostawało zawodem politycznym, póki nie przełamali tego uzależnienia Stefan Bratkowski czy Dariusz Fikus, a z czasem również wyrabiający sobie podobną markę autorzy wywodzący się już z obiegu niezależnego, jak Konstanty Gebert (Dawid Warszawski) i Krzysztof Leski. Tragiczny los tego ostatniego oraz perypetie Geberta, walczącego o prawo do nazywania rzeczy po imieniu na łamach “Gazety Wyborczej”, wywodzącej przecież swój rodowód od kultowego “Tygodnika Mazowsze” – pokazują, że dziś znów sprzeciwiać się warto zdominowaniu tego pięknego zawodu przez polityków. Na łamach Gruszki czynimy to konsekwentnie, niezależnie od światopoglądowych zapatrywań. I to pożegnanie dla mnie tak oczywiste, że nie muszę go uzasadniać, skoro znałem jego bohatera zarówno osobiście jak i z jego zawodowej roli, a miejsce w historii polskich mediów ma zapewnione – też się wpisuje w logikę dyktowaną przez zdrowy rozsądek a nie jałowe po latach resentymenty. Zwłaszcza jeśli ich słuszności nie potwierdza bezcenny przecież dla dziennikarza bezpośredni kontakt.
Mieszkał na tyle niedaleko, że śmiało nazwać go mogę sąsiadem. Zawsze kłanialiśmy się sobie nawzajem, chociaż nigdy nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Zachowywał doskonałe maniery i indywidualny styl. Nawet w najlepszych dla niego czasach nie puszył się też, że przechodnie rozpoznają go na ulicy. Nie przypominał pod tym względem nadętych niezależnie od ustroju, który zachwalali, Grzegorza Woźniaka i Tomasza Lisa, Ireny Falskiej ani Danuty Holeckiej: kukiełek ani misiów z telewizyjnego okienka, lalek Barbie i pacynek, skupionych na pięknie własnego krawata bądź fryzury, a nie wadze i wiarygodności podawanych na antenie informacji, gotowych przy tym służyć każdemu, co na wizję dopuszcza.
Nie przejął się też zanadto, kiedy w wiele lat po zmianie, gdy wszedł do osiedlowego sklepu i jego pies, ze dwudziestoletni wtedy i przygłuchy owczarek niemiecki, co nigdy nikogo nie ugryzł i do którego odnosił się zawsze ze wzruszającą troskliwością, polizał przez kaganiec jakąś klientkę – a ta z wielką furią zwymyślała właściciela zwierzęcia od komunistów. Przyjął to z godnością, nie wdał się w pyskówkę. A ja poczułem wtedy, że jestem po jego stronie, a nie tej odważnej poniewczasie psychopatki.
Całkiem do niedawna go widywałem. Zastanawiałem się nawet, czy może weźmie nowego wilczura i czy zaprzyjaźni się on z naszą Blue.
Będzie nam Pana brakowało, Panie Redaktorze.

Łukasz Perzyna

Jedno dobre rozwiązanie
Sejm przyjął ustawę o powołaniu komisji ds. rosyjskich wpływów, tzw. Lex Tusk. To toksyczna ustawa, a nie żadne “lex Tusk”. Czytaj więcej ..

Jeffrey Sachs przyleciał z Moskwy
W wyborach 4 czerwca 1989 r. Polacy zagłosowali na kandydatów Solidarności ale nie terapię szokową Leszka Balcerowicza: za sprawy gospodarki w Komitecie Obywatelskim odpowiadał wtedy jeszcze nie pozbawiony wrażliwości społecznej prof. Witold Trzeciakowski. Zaś przyszły wicepremier pozostawał znanym tylko środowiskowo ekonomistą. Kluczowa okazała się zupełnie inna postać.Czytaj więcej

Lewicy… może nie być
I nikt jej nie będzie żałował. W Sejmie Lewica organizuje konferencje prasowe bez pomysłu i na każdy – czyli w praktyce żaden – temat. Nie istnieje w walce z drożyzną, ani nawet w obronie praw pracowniczych.Czytaj więcej ..

Celebryci, żurnaliści i zboczeńcy
Kolejny żurnalista, któremu zamarzyła się polityka, padł ofiarą własnych złych skłonności. Paweł Siennicki były pracownik “Nowego Państwa” podał się do dymisji z funkcji wiceprezesa Polskich Portów Lotniczych.Czytaj więcej ..

Referendum w Trzaskowskiego
Bezpartyjni samorządowcy zapowiadają zorganizowanie w Warszawie referendum, które miałoby zmusić prezydenta Rafała Trzaskowskiego do rezygnacji z najbardziej gorszących pomysłów ograniczania ruchu a także przesądzić o wystąpieniu stolicy z C 40 Cities.Czytaj więcej ..
© 2023 Copyright: Grupa Medialna Gruszka