Okrągły Stół – refleksja w rocznicę

Obrady postrzegane z perspektywy podziemnej działalności lat 80 nie mogą mieć charakteru obiektywnego a rocznica jest tylko przypomnieniem tamtych wydarzeń i własnego w nich udziału. Dla tych drukujących książki drugiego obiegu, organizujących ruch opozycji antykomunistycznej, obrady i forma porozumienia obu stron były szansą na zmianę formatu życia i przypomnienie, że antysystemowa działalność jest wynaturzeniem i nie da się jej pogodzić z rodziną czy aktywnym życiem zawodowym. Część tych z podziemia nigdy zresztą nie znalazła sobie miejsca topiąc frustracje w alkoholu i życiu na marginesie. Część wyjechała z kraju na stałe, inna część, tych najbardziej przedsiębiorczych, szybko znalazła swoje miejsce w biznesie, wróciła na uczelnię czy włączyła się do aktywnej polityki.

Nie ma wątpliwości, że wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia ’81 podobnie jak i obrady Okrągłego Stołu wiosną ’89, cofnęły Polskę o dziesięciolecia. Entuzjastom Okrągłego Stołu przypomnę, że porozumienie z 5 kwietnia ’89 to przede wszystkim akumulacja kapitału w rękach post-komunistycznego establishmentu i początek prywatyzacji nie tylko państwowej własności, także prywatyzacji państwa i akumulacji władzy, tym razem w rękach post-komunistycznych służb i pajęczyny pozostawionych po nich powiązań.

Prywatyzacja państwa i monopolizacja wpływu na jego rozwój trwa dziś w najlepsze i nie zmienia tego faktu bezspornie imponujący wzrost gospodarczy naszego kraju w ostatnich dwóch dekadach. Najlepszą ilustracją owej prywatyzacji jest dziś zawłaszczanie prawa zarówno w sferze ustawodawczej jak i wykonawczej, podobnie jak lobbowanie na rzecz innych państw przez polityków na najwyższych dziś szczeblach. Zarówno w kraju jak i poza Polską. Dodajmy, że w sferach tak newralgicznych dla funkcjonowania państwa jak finansowość i bezpieczeństwo, media czy własność, w tym także a może przede wszystkim własność państwowa.