Strach się bać

Straszą, bo są bezradni. Przykład idzie z góry. Arogancja ministrów udziela się pomniejszym funkcjonariuszom. A ta z kolei operatorom telefonów ratunkowych.  Pamiętam, jak kiedyś wracałem z lecznicy z chorym psem w towarzystwie mojej przyjaciółki i natrafiliśmy na leżącego na chodniku mężczyznę. Wysoki i postawny, zapewne był pijany. Ale pewności nie mieliśmy. Zadzwoniłem więc na 112, bo pora była już nocna a temperatura zimowa. Ratowniczka, z którą mnie połączono, zamiast natychmiast zadysponować wysłanie karetki, zaproponowała mi zrobienie osobnikowi, któremu chcieliśmy pomóc, sztucznego oddychania. A gdy ją wyśmiałem, próbowała mnie straszyć odpowiedzialnością karną za nie udzielenie pomocy. Bełkotała przy tym strasznie, bo był to dzień popularnych imienin. Rozłączyłem się więc, zadzwoniłem jeszcze raz, streściłem przebieg rozmowy operatorowi, zaś on zachował się przytomnie i zamiast znowu mnie z tą pijaczką łączyć, po prostu sam karetkę pogotowia dokąd trzeba wysłał. O takich przykładach warto pamiętać również po doświadczeniach wysokiej fali pandemii, kiedy to zwyczajni ludzie ofiarnie  przykładnie pomagali sobie nawzajem, a władza zapisała się w pamięci raczej dziwnymi interesami z instruktorem narciarskim czy handlarzem bronią, którego później tak pospiesznie skremowano w albańskiej Tiranie, że mało kto uwierzył, że rzeczywiście umarł a nie pod przybranym nazwiskiem uciekł z pieniędzmi. Po rozlicznych dealach pozostał sprzęt medyczny nie nadający się do użytku. Za to zwykli Polacy informowali siebie nawzajem, w której aptece czy żabce dostać można maseczki, kiedy jeszcze nie były one powszechnie dostępne.   

                                           

Nie po raz pierwszy jednak w Polsce rządzeni okazują się mądrzejsi od klasy politycznej. Podobnie działo się w stanie wojennym, kiedy to pomagaliśmy sobie nawzajem, bo nawet Zbigniew Bujak z Władysławem Frasyniukiem – z całym dla nich szacunkiem – nie byli w stanie, w odróżnieniu od nas, dostarczyć w trzaskający mróz codziennych zakupów osiemdziesięcioletniej emerytce za ścianą. Także w trakcie powodzi stulecia (latem 1997 r.) zawiedli wprawdzie wojewodowie spóźnieni z akcją ratowniczą, a premier Włodzimierz Cimoszewicz tłumaczył poszkodowanym, że trzeba się było wcześniej ubezpieczyć – ale nie wpłynęło to na powszechną ofiarność akcji pomocowej. Nie przypadkiem Czesław Niemen podczas dobroczynnego mityngu w Pałacu Kultury połączonego z kwestą na powodzian zaśpiewał słynne “ludzi dobrej woli jest więcej”, co w tamtych okolicznościach zabrzmiało ja nigdy dobitnie. 

  

Prawdziwość tych słów potwierdziła się w dobie walki z COVID-19 począwszy od lutego 2019 oraz przy okazji przyjmowania wojennych uchodźców ukraińskich. Rola władzy ograniczyła się wówczas do tego, że Polakom… nie przeszkadzała.  Nie trzeba też nas było zachęcać, abyśmy przed poszkodowanymi w napastniczej wojnie Putina otworzyli nasze serca i portfele a także drzwi mieszkań.

 

Społeczeństwo wciąż działa u nas sprawniej od instytucji państwa. Utwierdza to nas w przekonaniu, że nie dzieje się aż tak źle, jak utrzymują politycy i suflują media głównego nurtu. Jeśli zaś nawet mają trochę racji, to i tak pretensje mogą mieć wyłącznie do siebie.