Koń, żaba i Ozdoba władzy

Przecież klubową koleżanką Ozdoby pozostaje Joanna Lichocka znana z ordynarnego gestu wystawiania palca w sali sejmowej po głosowaniu, za który wspomniana komisja etyki wprawdzie orzekła wobec niej symboliczną karę, ale zdominowane przez większość pisowską Prezydium Sejmu rychło sankcję anulowało. Ale to dopiero połowa kabaretu. Rzeczywiście, jak się wydaje Polacy, w dzień po wylocie Bidena i w wigilię rocznicy napaści armii Władimira Putina nie mają poważniejszych zmartwień, niż karcenie posłów mierzących tuszę czy stopień otłuszczenia bossów obozu rządzącego.

Jacek Ozdoba jednak wbrew pozorom nie błaznuje za nasze podatnicze pieniądze bezinteresownie, lecz wie, gdzie leżą konfitury. Nie przebierający zresztą zwykle w środkach Nitras podał konkretny przykład polityka z obozu władzy, co się jego zdaniem upasł. Wymienił Joachima Brudzińskiego, wprawdzie europosła a nie przełożonego z Wiejskiej, ale mającego znaczny wpływ na prezesa Jarosława Kaczyńskiego i przyszły kształt list wyborczych. Co oczywiste, Ozdoba chce się znaleźć na nich wyżej, aby przez kolejne cztery lata móc raczyć polskiego podatnika za jego własne pieniądze opowieściami, które nie tylko nas nie interesują, ale sprawiają wrażenie paranoi. Ozdoba obozu władzy, chciałoby się rzec.

Zaś jeśli ktoś uznaje, że nie należy, nawet łagodnie, wyśmiewać cudzych nazwisk, przytoczę anegdotę związaną z postacią ikony dziennikarstwa niezależnego Dariusza Fikusa, ważnej postaci obiegu pozacenzuralnego z lat 80. Już w połowie lat 90. pojechałem do niego z ekipą telewizyjnych Wiadomości do redakcji “Rzeczpospolitej”, bo ta właśnie ujawniła dwa kolejne nazwiska Zygmunta Solorza, który niedługo przedtem otrzymał koncesję na pierwszą w Polsce prywatną telewizję Polsat. Okazało się, że zdarzało mu się wcześniej występować także jako Krok oraz Nowakowski. 

– Ja się nazywam Fikus – powiedział mi wtedy do kamery naczelny gazety: – To jest nazwisko śmieszne. Mogłem je zmienić. Ale tego nie zrobiłem. Teraz opinia publiczna ma prawo się dowiedzieć, iloma nazwiskami posługiwał się właściciel stacji, która uzyskała koncesję na ogólnopolskie nadawanie.

Podobnie obecnie ta sama opinia ma prawo poznawać motywacje polityków, utrzymywanych z jej podatków. 

– Mamy Sławomira Nitrasa i nie zawahamy się go użyć – oznajmił niedawno buńczucznie i bardzo w swoim stylu niedawnego cesarza zjednoczonej Europy przewodniczący Donald Tusk. Być może naprawdę tajną bronią a zarazem piątą kolumną Platformy Obywatelskiej już się okazuje wcale nie Sławomir Nitras, lecz Jacek Ozdoba. Chociaż w klubie parlamentarnym Praw i Sprawiedliwości pozostaje, swoimi występami – reklamującymi przy okazji także Nitrasa, jego słowa i działania – skutecznie zraża do poparcia tejże formacji w przewidzianym na jesień głosowaniu.

Prezydent wyjechał. My tu zostajemy

Joe Biden z Polski już wyjechał. My tu zostajemy. Ze swarliwą i egoistyczną kastą zawodowych polityków, po raz kolejny okazującą, że nawet nie próbuje stawić czoła stającym przed nią wyzwaniom. I podobnie jak w latach 80. z doskonale sobie z nimi radzącym społeczeństwem, zdolnym nie tylko im sprostać, ale skutecznie się zorganizować. Objawiły to wielokrotnie wspólnoty sąsiedzkie i rodzinne, samorządowe i rówieśnicze, parafialne i branżowe – skrzykując się samorzutnie do pomocy uchodźcom, których dziesięć milionów przeszło przez ten rok przez naszą wschodnią granicę. To tylu, ile wynosi liczba ludności Belgii. Działa prawo wielkich liczb.

Polacy się ich nie ulękli. Zawstydzili władzę, która co najwyżej nie przeszkadzała, opozycję, co tylko gardłowała i wreszcie zawodowe organizacje pomocowe, zdolne co najwyżej do zamawiania absurdalnych plakatów (pamiętamy osławione “Cześć, dziewczyny” fundacji Kulczyków, do którego zresztą – jak wynika z moich rozmów – ukraińskie babcie szukające u nas schronienia dla siebie i wnuków odniosły się z dobrotliwym humorem). Znów zgodnie ze słowami Cypriana Kamila Norwida okazało się, że z Polaka dzielny człowiek, ale bez porównania gorszy obywatel: skoro wybrał tych, których musi zastępować w pożądanych działaniach, bo inaczej niczego by się nie doczekał.

Jak pisał zresztą przed czterdziestu laty inny poeta Adam Zagajewski: zdobyliśmy nowe doświadczenia, które można też odnaleźć w dziewiętnastowiecznych pamiętnikach. 

Ale to społeczeństwo mieć będzie ostatnie słowo. I jesienią kartkę wyborczą w ręku.