Nowe marki, stara polityka

może więc jednak – pomimo ryzyka – lewicy ideowej opłaca się wystartować samodzielnie. 

Koło bez głowy, dawna szefowa bez honoru

Niespodziewanie największa komplikacja spośród pozostających na dorobku sejmowych kół dotyczy dziś Polski 2050. Wyciągnięta przez Szymona Hołownię z odległego szeregu lewicowa posłanka Hanna Gill-Piątek nagle wymówiła mu współpracę, chociaż pozostawała przewodniczącą koła. I bez żenady teraz antyszambruje u sekretarza generalnego Platformy Obywatelskiej Marcina Kierwińskiego. Wiadomo nieoficjalnie, że obiecano jej “miejsce biorące” w rodzinnej Łodzi. Ale też jak wiemy, swego czasu wyborcy PO nie chcieli wcale głosować na Ludwika Dorna ani Romana Giertycha – dezerterów z prawicowych partii – chociaż ich miejsca również biorącymi nazywano. 

Następczyni Gill-Piątek, Paulina Hennig-Kloska nerwowo przechadza się teraz po sejmowych korytarzach z telefonem komórkowym przy uchu i próbuje zebrać do kupy to, co jeszcze niedawno rokowało jak najlepiej: sejmową reprezentację najmłodszej partii politycznej. 

Z dnia na dzień po zdradzeniu patrona Gill-Piątek okazała się nagle pozytywną bohaterką “Gazety Wyborczej” do niedawna starającej się nie dostrzegać formacji Szymona Hołowni. Zaś cała Polska 2050 stała się obiektem bezprzykładnego hejtu ze strony stacji TVN. Gdy przewodniczący klubu Koalicji Obywatelskiej Borys Budka w sejmowych kuluarach rzucił coś nieprzyjemnego o Hołowni, pracownica TVN natychmiast na briefingu tego ostatniego powtórzyła to jako… własne pytanie. Z drugiej strony jak wiemy w Polsce ten, kto jest w mediach bezpardonowo atakowany, wzbudza często sympatię, na czym skorzystali przed trzema dekadami Stanisław Tymiński a przed dwoma Lepper, chociaż sam Hołownia zapewne nie byłby żadnym z tych porównań zachwycony. Jego wina. Źle obstawił z Gill-Piątek. Pozostaje mu z większym szczęściem wybrać koalicjanta albo zdecydować o samodzielnym starcie. Na razie wraz z prezesem Polskiego Stronnictwa Ludowego Kosiniakiem-Kamyszem zbudowali wspólny zespół programowy, co rokuje znakomicie, ale nie obliguje jeszcze do zestawiania jednej listy wyborczej.

Kukiz jak Jonasz czyli panie Pawle, niech pan wraca na estradę, bo Sejm sobie poradzi

Zaś Marek Suski, polityk PiS o którym wiadomo, że w odróżnieniu od kolegów mówić się nie boi o planach swej formacji (pomijam tych, co pomimo wysokich stanowisk, tychże zamierzeń zwyczajnie… nie znają) publicznie obiecał Pawłowi Kukizowi miejsce na liście wyborczej swojej partii. Jeśli jednak nie uzgodnił tego z Jarosławem Kaczyńskim, rekomendacja ta pozostaje niewiele warta.

Nie wiemy też, czy prezes partii rządzącej jest przesądny. Dotychczas bowiem kto tylko brał Kukiza na pokład albo choćby próbował się z nim dogadać – niemal natychmiast tego żałował. Jak Bronisław Komorowski, który rozpisując referendum zalecał się do jego elektoratu, podwójnie bezskutecznie, bo po pierwsze i tak przegrał walkę o prezydenturę z Andrzejem Dudą, po drugie – na wspomniane referendum ludzie nie poszli, bo uznali je tylko za grę polityczną.

Podobnie pożałował poniewczasie dobroci wobec rockmana Kukiza prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego Władysław Kosiniak-Kamysz, który zbankrutowany całkiem i niezdolny nawet do zebrania podpisów pod własnymi listami wyborczymi jego Ruch uczynił koalicjantem w 2019 r. Piątka posłów Kukiz’15 przewiozła się na Wiejską na kole ludowców, jeśli użyć konstrukcji kojarzącej się niegdyś z Wyścigiem Pokoju. Wdzięczności nie objawili żadnej. Ich przydatność dla klubu, podobnie jak dla wyborców, okazała się zerowa. Trzeba im było podziękować za współpracę. Mandaty i związane z nimi beneficja jednak zachowali. Tworzą dziś – zgadnijcie Państwo, co… koło parlamentarne właśnie. A jeden z nich Stanisław Tyszka pożeglował aż do Konfederacji, trajektorią tego rejsu przebijając nawet Gill-Piątek.

Jak grzyby po deszczu, ale to deszcz daje życie

Pączkujących kół parlamentarnych nie ma co jednak lekceważyć ani tym bardziej wyśmiewać. Zwłaszcza, że wymiar znany zwykle satyrykom osiągnęły akurat największe partie, sprzeciwiając się temu, co przez lata głosiły: PiS po latach polityki wstawania z kolan i odrzucania pedagogiki wstydu zachwalający nagle kompromis z Brukselą na zasadzie “pieniądze za praworządność” oraz PO-KO, pomagające rządzącym przepchnąć nowelę o Sądzie Najwyższym, o której otwarcie mówiło, że jest fatalna, podobnie jak cała polityka rządu w ostatnich ośmiu latach. To nie z kół sejmowych śmieją się na co dzień polscy wyborcy. Tylko z pozornych mocarzy polskiej polityki. 

Sentencjonalnie zaś rzec można, że nawet w najlepszym samochodzie, działającym sprawniej i mniej awaryjnie niż demokracja w naszym kraju, nie tylko silnik jest niezbędny, żeby naprzód pojechał, koła również. Ale odłóżmy znów żarty na bok. Dopiero jesienne wybory wykażą, kto jest poważny w polskiej polityce. Wyborcze sukcesy satyryków w całej niemal Europie do Ukrainy (Wołodymyr Zełenski, zawód wykonywany gdy sięgnął po prezydenturę: aktor komediowy) po Włochy (komik Beppe Grillo, lider Pięciu Gwiazd) pokazują zresztą, jak względna to kategoria. Opowieść zainicjowana przez Zełenskiego okazała się bowiem niespodziewanie poważna i dramatyczna, a niedawny odtwórca skeczów stał się w wojennym czasie rzeczywistym przywódcą narodu.