Spotkanie na szczycie

Prezydent chciałby, żeby w trzecim i ostatnim ruchu – bo dalej mamy już tylko rozwiązanie parlamentu i następne wybory przed terminem – nowy gabinet utworzyły Prawo i Sprawiedliwość oraz polskie Stronnictwo Ludowe.

O aktualizacji tej koncepcji świadczy zapowiedź z rozmowy z Hołownią – który w tym wypadku ma stać się tylko listonoszem – zgłoszenia przez prezydenta do Sejmu projektu ustawy o zagrożeniach bezpieczeństwa państwa. Przy okazji prac nad nią mnóstwo będzie kontaktów z Władysławem Kosiniak-Kamyszem, prezesem PSL aspirującym teraz do objęcia wraz z teką wicepremiera również kierownictwa ministerstwa obrony narodowej.

Lider PSL, na razie koalicjanta tak Polski 2050 Hołowni w ramach Trzeciej Drogi, jak KO i Nowej Lewicy w sojuszu demokratycznym, może wtedy usłyszeć, że od PiS uzyska dużo więcej: całkiem jak Waldemar Pawlak od SLD w 1993 r, kiedy to został premierem, chociaż partia poparcie miała mniejsze o 5 proc a klub sejmowy mniej liczny o ponad czterdziestu posłów niż postkomuniści. Jak wiemy, Aleksandrowi Kwaśniewskiemu zależało wtedy głównie na prezydenturze, którą rzeczywiście w dwa lata później zdobył, niespodziewanie pokonując Lecha Wałęsę.

O prezydenturze myśli teraz na pewno Andrzej Duda, nie dla siebie, bo po raz trzeci kandydować nie może, ale dla Marcina Mastalerka: niedawny wiceprezes Ekstraklasy piłkarskiej i dyrektor od komunikacji wewnętrznej w Orlenie, ściągnięty teraz do prezydenckiej kancelarii na ministra, nie jest na pewno postacią rozpoznawalną. Ale nie był nią również sam Duda, kiedy PiS zgłosiło go do wyścigu o fotel głowy państwa. Wygrał i to dwa razy.

Ambicje polityków i scenariusze czasem wielostopniowe rzutują na obecne ich działania. Nie tylko Kaczyński okazuje się prawie nieobecny w realnej polityce. Nie ma w niej również Donalda Tuska. To Hołownia wziął na siebie rolę spikera obozu demokratycznego, podobnie jak Duda – formacji, która w wyborach uzyskała wprawdzie pierwszy wynik, ale już nie jak w 2015 i 2019 samodzielną większość.

Dla Donalda Tuska celem stać się może – jak wiadomo nieoficjalnie – objęcie w przyszłym roku po Ursuli von der Leyen funkcji przewodniczącego Komisji Europejskiej. Stąd jego uderzająco nikła aktywność w kraju. Kłopoty z wytłumaczeniem pasywności lidera Koalicji Obywatelskiej mają nawet najbardziej zagorzali jego zwolennicy.

Andrzej Duda miał Szymonowi Hołowni obiecać, że nie zamierza ponad miarę utrudniać procedur tworzenia rządu ani przeciągać terminów. Jego rozmówcy paradoksalnie… dość umiarkowanie na tym zależy. Hołownia bowiem, podobnie jak szykowany do wielkiej roli przez Dudę Mastalerek, również mierzy w prezydenturę w 2025 r. Zaś jeśli Tusk teraz premierem nie zostanie, to już jego samego, a nie Hołowni strata.

W trakcie rozmowy z marszałkiem – czemu trudno się dziwić – prezydent wyraził również ubolewanie, że najliczniejszy w Sejmie klub Prawa i Sprawiedliwości nie jest reprezentowany w jego prezydium. Jak wiadomo, nowa większościowa koalicja utrąciła kandydaturę Elżbiety Witek na wicemarszałka Sejmu, łamiąc tym samym wieloletnią parlamentarną tradycję. Tyle, że w poprzedniej kadencji to właśnie pani Witek jako marszałkini łamała sejmowy regulamin, gdy przeprowadzała reasumpcję prawidłowo przeprowadzonych głosowań wyłącznie z tego powodu, że przegrał je PiS.

Tytuł tego skromnego artykułu nie jest ironiczny, chociaż wiadomo, że obaj piątkowi rozmówcy pozostają bohaterami licznych memów. Duda jako notariusz czy wręcz, w wersji hard, “długopis Jarosława Kaczyńskiego” zaś Hołownia jako wieloletni celebryta, rozsławiony za sprawą popularnych programów telewizyjnych. Ale to nie przeszłość określa ich pozycję, lecz świeży werdykt polskich wyborców.

Andrzeja Dudę w drugiej turze w 2020 r. poparło dziesięć i pół miliona Polaków. Zaś na formacje, które wskazały na marszałka Sejmu Szymona Hołownię – zagłosowało w niedawną niedzielę 15 października w sumie trzynaście milionów z nas. Wielkie liczby czynią wrażenie. I powinny stanowić zobowiązanie dla obu polityków. Doskonale, że rozmawiają bezpośrednio. Nie przez media. Nawet, jeśli protokół rozbieżności przeważa. Trudno przecież dziś sobie wyobrazić merytoryczne spotkanie Tuska z Kaczyńskim. Nie tylko dlatego, że obaj się właśnie schowali, chociaż każdy z innych powodów. Rozmowa, nawet trudna, dwóch najważniejszych osób w państwie wedle ustawy zasadniczej – to przecież, jeśli odwołać się do tytułu słynnej książki konserwatywnego publicysty Rusha Limbaugha “właściwy porządek rzeczy”. Tylko tyle i aż tyle. Na to przecież, a nie na zamęt i wzajemne groźby, głosowaliśmy w większości tak masowo 15 października, czasem czekając w długich kolejkach do urn wyborczych.

Feature foto: Jakub Szymczuk/KPRP