Polak potrafi czyli mamy mistrza świata w boksie

która miała zaśpiewać na bokserskiej gali. Potem chęć walki jakoś przeszła Rivasowi, tłumaczył się kontuzją, a może wolał wycofać się niepokonany. Wreszcie ustalono, że do walki o mistrzostwo świata staną Różański i Alen Babic jako lider rankingu światowego.

Faworytem pozostawał oczywiście Chorwat, ale przebieg walki zupełnie tego nie potwierdził. W Arenie w Jasionce pod Rzeszowem Różański czuł się jak u siebie w domu – rzeczywiście mieszka o dwa i pół kilometra stamtąd.

Za to sędzia walki nie miał długiej roboty, za to niezmiernie odpowiedzialną. Pozostawało mu uchronić Babicia przed ciężkim urazem. Najpierw liczył go, gdy Polak – całkiem dosłownie – rzucił rywala na kolana. Gdy w trakcie wciąż tej samej pierwszej rundy Chorwat zaczął ponownie zdradzać oznaki zamroczenia, arbiter zakończył walkę i ogłosił zwycięstwo Różańskiego przez techniczny nokaut. 

Gest zwycięzcy, który złoty pas od razu ofiarował sponsorowi i prezesowi Stali Rzeszów Rafałowi Kaliszowi, wcale nie powinien zaskakiwać: eksperci bokserscy utrzymują, że w Polsce mamy jeszcze paru pięściarzy, którzy poradziliby sobie w walce o mistrzostwo świata, ale się ich do niej nie dopuszcza. 

Wcześniej tytuł ten zdobywali – Gołocie nigdy się nie udało, o czym była już mowa: Dariusz Michalczewski, Tomasz Adamek, Krzysztof “Diablo” Włodarczyk i Krzysztof Głowacki. Do ich listy warto jednak też dodać jedynego polskiego amatorskiego mistrza świata Henryka Średnickiego: tytuł w wadze muszej zdobył w Belgradzie w 1978 r, kiedy polskim pięściarzom zabraniano na zawodowstwo przechodzić.  

Polacy mają więc nowego bohatera. Na trudne czasy. Rzeczowo i skutecznie przezwyciężającego liczne przeciwności. Dla młodych Łukasz Różański stanowi z pewnością lepszy wzór do naśladowania niż znani z tego, że są znani celebryci czy kucharze z programów kulinarnych, bo o wywodzących się z seksbiznesu “królowych życia” TVN nawet wspominać nie warto.

Sport narodowy na trudne czasy

Boks był kiedyś polskim sportem narodowym. Gdy w 1953 r. w odbudowującej się Warszawie w Hali Mirowskiej w trakcie Mistrzostw Europy polscy bokserzy masowo wygrywali z radzieckimi, na jej trybunach odbywała się bezustanna manifestacja patriotyczna, zakazana wtedy we wszystkich innych miejscach i okolicznościach. Z olimpiady w Tokio (1964 r.) polscy pięściarze przywieźli aż trzy złote medale. Zachwyty nad “polską szkołą boksu” rekompensowały w ciężkich czasach Polakom niedobory socjalistycznej gospodarki i wzbudzały dumę wbrew podporządkowaniu kraju mocarzom z Kremla.