Category: Polityka

Inspiracją do artykułu jest kilka refleksji redakcyjnego kolegi Łukasza Perzyny zamieszczonych na naszym portalu – “Polskość współczesna”. Warto do nich wrócić by dobrze zrozumieć nie tylko naturę tego co jest spoiwem polskiej państwowości i polskiego żywiołu który przetrwał przez wieki, ale także co stanowi jego realne zagrożenia w dzisiejszym świecie. Można bowiem spierać się o definicję czym była przez wieki polskość i czerpać z myśli najlepszych tego żywiołu ale obowiązek podtrzymania jego istnienia i prezerwacji panstwowowści jest dziś w naszych rękach a wraz z nim obowiązek identyfikacji zagrożeń. Szczególnie tam gdzie nie ma miejsca na kompromis politycznych elit bo wartości o których mówimy są fundamentem naszego istnienia.

Prawa każdej stacji do nadawania warto bronić, nawet jeśli nie aprobuje się, jak w wypadku TVN, jej przekazu, surowo ocenia jej standardy i odrzuca wzorce kulturowe. Dlatego, że przeforsowana przez PiS nowelizacja ustawy medialnej oznacza kopnięcie w stół, który i tak się chwieje, ledwo ustoi na krzywych i spróchniałych nogach i niczego bez ryzyka postawić już na nim nie można. Nie tak trudno wyobrazić sobie sytuację, w której koniec wszelkiej telewizji w Polsce stanie się faktem. Wcale nie za rządów PiS, tylko właśnie po zwycięstwie opozycji.

Jedna z wersji krążących po sejmowych kuluarach zakłada, że Łukasz Mejza zostanie zdymisjonowany ze stanowiska wiceministra sportu, jak tylko PiS uchwali budżet. Być może gdy będziecie Państwo czytać tę tekst, już okaże się nieprawdziwa. Los niefortunnego posła, przejętego od opozycji, by dać rządzącym większość, zależy bowiem od jednego człowieka: Jarosława Kaczyńskiego. Ale mechanizm, który uczynił posła tak marnego formatu bohaterem poważnej politycznej afery okazuje się wart zbadania.

Gdy na jedenastą rocznicę narzucenia Polakom stanu wojennego realizowałem dla Wiadomości TVP materiał, jak po latach żyją jego autorzy, czułem się zdobywcą i odkrywcą. Wrażenie to nie opuściło mnie aż do momentu emisji tematu w głównym wydaniu o 19,30. Sadzałem przecież przed kamerą ludzi, zaledwie cztery lata wcześniej – był rok 1992 – sprawujących niepodzielną władzę w kraju. Zadawałem im kłopotliwe, ale uprzejme i zgodne z zawodową etyką dziennikarską pytania.

Konsekwencją politycznego przesunięcia na lewo Platformy Obywatelskiej i zawarcia wirtualnej (bo w praktyce KO zawiązała ją sama ze sobą) Koalicji Obywatelskiej stało się utrudnienie czołowej partii opozycji zyskiwania na słabości rządzących.

Okazuje się, że powiedzenie “przestępstwo nie popłaca” jest już nieaktualne. Przynajmniej za kadencji obecnego prezydenta USA. Joe Biden (78 l.) che zapłacić 450 tys. dolarów (1,8 mln zł) każdej osobie, która została odseparowana od reszty rodziny podczas nielegalnego przekraczanie południowej granicy USA.

Donald Tusk zamierza zostać marszałkiem Senatu, dlatego atakuje obecnie pełniącego tę funkcję Tomasza Grodzkiego. Lider PO nie piastujący teraz żadnego stanowiska
państwowego zakłada, że najpierw w wyborach uzupełniających uzyska mandat senatora, o potem demokratyczna większość wybierze go w miejsce Grodzkiego marszałkiem izby refleksji.

Media głównego nurtu utrzymują, że współprawcami niedawnych głośnych afer – Budki oraz mailowej Skórzyńskiego i Dworczyka byli “dziennikarze”. To oczywiste nadużycie znaczeniowe. Zarówno Krzysztof Skórzyński z TVN jak Robert Mazurek z RMF narozrabiali właśnie dlatego, że z roli dziennikarzy wyszli.

Rządy Angeli Merkel, pierwszej kanclerz ponownie zjednoczonych Niemiec, która wywodziła się z wschodniej części kraju – to cała epoka. Władzę sprawowała przez 16 lat (od 2005 r.), równie długo co Helmut Kohl (1982-1998 r.) a dłużej niż Konrad Adenauer, który chociaż podźwignął kraj z ruin, urząd ten pełnił przez lat czternaście (1949-1963). Co więcej, nawet zapowiedź Merkel, że jeśli CDU wygra wybory, to ona sama nie stanie ponownie na czele rządu – nie uchroniła partii przed wyborczą porażką.