Korzyści z kohabitacji

A niedawnej rozmowy Nawrockiego z Ojcem Świętym nie da się odbierać wyłącznie w kategoriach kurtuazyjnych czy prestiżowych. Wszystko wskazuje na to, że odbyli niebanalne merytoryczne spotkanie dotyczące sytuacji na wschód od granic Polski.

Niemcy z kolei, tradycyjny sojusznik premiera Tuska i jego obozu – znalazły się w sytuacji poniekąd przymusowej. Postępujące osłabienie wielkiej koalicji chadeków (CDU/CSU) z socjaldemokratami (SPD) skłoni zapewne kanclerza Friedricha Merza do twardszej polityki wobec Rosji, nawet jeśli nie leży to w niemieckiej tradycji. Jednak żeby władzę zachować, chrześcijańsko-demokratyczny szef rządu musi się wyraziście odróżnić od otwarcie proputinowskiej Alternatywy dla Niemiec (AfD), bazującej na elektoracie z b. Niemieckiej Republiki Demokratycznej i jego otwartej czasem nostalgii za epoką Ericha Honeckera i Leonida Breżniewa, kiedy to pracy w “czerwonych Prusach” nie brakowało podobnie jak medali na olimpiadach. Powrót rządzących do “polityki Nordstreamu” i schlebiania Putinowi – o nowym Rapallo nie ma co nawet wspominać – wydaje się w tej sytuacji niemożliwy.To kolejna korzystna dla nas zmienna sytuacji międzynarodowej. 

 

Instrukcje rządowe przed wyjazdem prezydenta do USA ani problem, czy kwestię rozszerzenia amerykańskiej obecności wojskowej w Polsce negocjować ma z Jankesami szef prezydenckiego Biura Bezpieczeństwa Narodowego Sławomir Cenckiewicz czy raczej minister obrony Władysław Kosiniak-Kamysz, zachowujący zresztą z Nawrockim co najmniej poprawne stosunki, czego wydają się nie pojmować pogwizdujący na szefa MON w trakcie oficjalnych uroczystości pisowscy harcownicy – to wyłącznie detale, w porównaniu z przeobrażeniami, jakie wokół nas dokonują się w sferze geopolityki. Polska musi się w nich odnaleźć. Od decydentów wymaga to pewnej pokory, jaką ponad sto lat temu objawił nawet mąż stanu znany z hardości i twardości, Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, powierzając narodowym demokratom negocjowanie Traktatu Wersalskiego, w sytuacji, gdy zasadnie mógł podejrzewać, że jako niedawny sojusznik Niemiec sam nie może, pomimo cierpień w twierdzy magdeburskiej, liczyć na przychylność zwycięzców I wojny światowej. Gdy teraz rozmawiamy o tym, jak uniknąć trzeciej ale nie za cenę złego pokoju – stanowisko Polski powinno brać pod uwagę rozmaite warianty, zaś podział władzy nieść za sobą pewną wymienność i komplementarność ról przez decydentów podejmowanych.  Innej szansy na to, by przejść do historii nie mają. O ich drobnych sporach już za parę lat nikt nie będzie pamiętać. Rząd Jerzego Buzka po ćwierćwieczu ocenia się za wprowadzenie Polski do Sojuszu Atlantyckiego (1999 r.) a nie bezustanne kłopoty z powściągnięciem rywalizacji frakcji Janusza Tomaszewskiego i Wiesława Walendziaka, zajmującej wtedy czołówki gazet na zmianę z akcesją do NATO.