Olbrzym, karły i zwykli Polacy

Im dłużej Puchatek zaglądał przez okno, tym bardziej Prosiaczka nie było – odwołam się tu do innego klasyka Alana Alexandre’a Milne’a, w odróżnieniu od Gombrowicza całkiem nie kontrowersyjnego nawet dla Romana Giertycha w jego poprzednim wcieleniu zastępcy Kaczyńskiego w rządzie i betonowego ministra edukacji. 

 

Jak to porywa, skoro nie porywa – powtórzyć wypada jeśli nie całkiem dokładnie za Gombrowiczem to w zgodzie z jego duchem. Niezależnie od zwielokrotnionego przekazu całkiem w stylu “Ferdydurke” i ferdydurkizmu jako prądu myślowego (z prądem jednak, jak pamiętamy, zdarza się że w polskich rzekach płyną całe ławice martwych ryb, jak nie dawno z winy niedopatrzeń pisowskich urzędników zdarzyło się z Odrą), że “Tusk wielkim przywódcą był”. Zapewne rzeczywiście na takiego się zapowiadał, gdy w wyborach przed terminem pokonał rządzące wtedy po raz pierwszy PiS w 2007 r, po czym utrzymał się w fotelu premiera przez rekordowe dla polskiej demokracji siedem lat (Józefa Cyrankiewicza w tej konkurencji liczyć nie wypada, chociaż Starsi Panowie śpiewali w swoim Kabarecie: tylko jak długo tym premierem trzeba być?) a więc dwa razy dłużej niż najbardziej zasiedziały na tym stołku za sanacji Felicjan Sławoj-Składkowski. A fotel był to wywrotny niczym w samochodzie superagenta Jamesa Bonda, zważywszy na skalę zagrożeń – nieporównywalną z niedawnymi jak pandemia koronawirusa i wojna na Ukrainie ale też znaczącą. Przez kryzys światowy jakoś jednak Polskę ekipa Tuska przeprowadziła, zachowując dla nas status “zielonej wyspy”, a przy tym zbudowała autostrady i zorganizowała Piłkarskie Mistrzostwa Europy, piękne i udane jak nigdy, w 2012 r. wspólnie ze szczęśliwą jeszcze wtedy Ukrainą. Po czym w obliczu napięć wewnętrznych – skumulowanych w aferze taśmowej, kiedy to opinia publiczna poznała za sprawą podsłuchów szpetne zachowania oraz podobne poglądy i słownictwo rządzących, Donald Tusk zostawił z tym kłopotem nową premier Ewę Kopacz i zrejterował do Brukseli na prestiżowe stanowisko prezydenta Zjednoczonej Europy, przystając milcząco na przegranie wyborów przez swoich.  

 

Kto więc zna historię najnowszą – na żaden kult jednostki nie da się dziś nabrać. Nie wiemy, czy w obliczu kolejnego zagrożenia – a tych nie brakuje – Tusk nie ucieknie znów z Polski. Zajmuje go przecież piłka nożna, a wobec kryzysu w FIFA i UEFA objęcie fotela którejś z tych organizacji przez rozpoznawalną w świecie polityki postać, w dodatku z Europy Środkowo-Wschodniej, nie wydaje się poza zasięgiem możliwości.  

 

Olbrzymem pozostaje w tej kampanii nie tłum na ulicach – nawet jeśli był milionowy, to stanowi 2,5 proc Polaków tylko – lecz milcząca większość. To ona rozstrzygnie o wynikach głosowania. Polska to nie Białoruś i wybory, przynajmniej na skalę wpływającą na wynik, fałszowane nie będą, chociaż liczne regulacje dotyczące choćby prawa Polonii do głosu (mówiła o tym niedawno dla Gruszki Krystyna Krzekotowska) pozostawiają wiele do życzenia, podobnie jak dostęp głównych sił politycznych do państwowych środków przekazu. Nie zmienia to faktu, że zdecydujemy sami. Niedawny wybór dokonany na Słowacji pokazuje, że rozstrzygnięcia nawet demokratyczne nie zawsze okazują się roztropne. Ale podważać ich później nie sposób. 

 

Mądrość zbiorowa nie zawiodła Polaków w czasach Solidarności. O Porozumieniach Gdańskich była już mowa. Ale pamiętamy też niedościgniony dialog starego adwokata z aresztowanym przywódcą strajku po 13 grudnia 1981 r. w przejmującym filmie “Bez końca” Krzysztofa Kieślowskiego, który w odróżnieniu od obecnej “Zielonej granicy” Agnieszki Holland w trudnych czasach wzbudzał w setkach tysięcy Polaków dobre emocje i zamiast agresji refleksję:

– Nie poszliście z gołymi rękami na czołgi.

– Nie poszliśmy…

– To teraz trzeba będzie wiele wytrzymać.

W warunkach demokracji, nawet pod wielu względami niedoskonałej, tłumaczy się to na maksymę najprostszą. Wybieramy sami ale też ponosimy odpowiedzialność za własne decyzje. Tylko tyle i aż tyle…